Bij ons heeft de crisis toegeslagen, wel meer dan één, ik refereer nu naar de crisis die Oekraïne heet, ofwel de oorlog die Putin voert. Daardoor wordt zo een beetje alles duurder en worden de rijken rijker en de armen armer.
In Spanje is het allemaal nog een tikje erger. Ik kom regelmatig in een van mijn meest favoriete steden van Europa; Sevilla. Buiten het stadcentrum van Sevilla is de buitenwijk ‘Barzola’ gevestigd.
De woningen zijn er klein en oud. Elk appartement heeft een kleine huiskamer, twee of drie kleine slaapkamertjes een keuken en een badkamer. De huizenblokken bestaan uit vier appartementen op elkaar gestapeld. De smalle straatjes vormen samen een klein dorpje met in het hart een vierkant pleintje. In het midden spelen de kinderen op straat. Aan weerskanten van het plein zitten cafeetjes. Daar ontmoet de buurt elkaar. Het gaat van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat door. Iedere dag weer.
Iedere dag weer de zelfde mensen uit de ‘bario’, uit de wijk. Ze bespreken het leven onder het genot van een tapa en een drankje. Het gesprek dat zich iedere dag weer herhaalt is hoe je aan geld komt? Lolo heeft iemand gevonden waar hij voor weinig aardappelen en sla kan halen. Hij verkoopt zijn waar voor wat meer door aan de mensen op het pleintje. Twee kroppen sla voor één euro. Een kwart kilo aardappelen voor 50 eurocent.
Paco komt dagelijks langs met goedkope sigaretten. Het verschilt per dag en zelfs per moment wat hij aanbiedt, maar het is anderhalve euro goedkoper dan de sigaretten uit de automaat; gemiddeld vier tot vijf euro per pakje. Loli brengt een ‘café con leche’ met een broodje naar een oude mevrouw die haar bed vandaag onmogelijk kan verlaten. Ze krijgt er één euro voor. Pepe loopt dagelijks de cafés langs om te vragen of hij een paar uurtjes mag helpen met de afwas. Als hij bij alle vier de cafés wat werk mag doen verdient hij op een dag, van 12.00 uur tot 01.00 uur, 20 euro. ’s Nachts, vanaf een uur of 03.00 helpt hij zijn broer met het uitladen van brood bij verschillende restaurants in de stad. Voor een paar euro per nacht. Maite heeft geluk vandaag. Op het pleintje vertelt iemand dat een buurvrouw van een straatje verder op nog iemand zoekt om het trappenhuis schoon te maken. Je verdient er vijf euro mee, voor alle trappen, het trapportaal en het aanvegen van de stoep.
Wat ik vroeger zelf vaak deed, op een leeftijd van een jaar of zeven, was een heitje voor een karweitje. Iemands auto wassen voor drie euro (toen nog guldens trouwens). Of de lege flessen wegbrengen voor een euro. Dat is eigenlijk precies wat de mensen hier op het pleintje doen. Een heitje voor een karweitje. Alleen heet het hier: ‘buscar la vida’. Letterlijk vertaald het zoeken van leven, een manier zoeken om te kunnen (over)leven. En dat zoeken naar kleine of grote klusjes om maar in ieder geval wat geld binnen te harken, dat is hier het enige werk waarvan men zeker weet dat het er elke dag is.